Overgave

Bij een temperatuur tussen de 30 en 40⁰ C voel ik me als een vis in het water. Het is een temperatuur die je dwingt om aangepast te denken en te bewegen ; een temperatuur die je uitnodigt om rustig, kalm en weloverwogen alle werkzaamheden uit te voeren. Het hakken en graven van de sleuven voor de afvoerleidingen gebeurt in het tempo van de Ethiopiër. In tegenstelling tot het drukke verkeer in het stadsleven in Shire : de eerste indruk namelijk is druk, druk, druk….?!?
Een ritje samen met Hein in een toek-toek vraagt om moeilijkheden - denkt de West-Europeaan. Niets is minder waar : er rijden honderden van deze dingen kris/kras door elkaar heen in blauw-wit geverfde kleuren. De claxon van onze gemotoriseerde bromfiets chauffeur staat niet stil. De chaos in het verkeer is zo duidelijk zichtbaar dat het voor ons een gezellige chaos gaat worden ; een kudde geiten steekt onverwachts de rijbaan over – een vrachtwagenchauffeur probeert zijn truck midden op de weg te keren – een oude priester met een fel gekleurde paraplu steekt zonder links of rechts te kijken blindelings de weg over - mensen begroeten elkaar met meerdere hughen midden op de weg en houden het verkeer op : er is geen mens of dier dat met zijn vinger naar het voorhoofd wijst ….! Alles is toegestaan en alles wordt als heel normaal beschouwd en iedereen sjokt en beweegt in een zodanig tempo dat je er niet van kan zweten. Een heerlijk land om (even) te verblijven – om uit te rusten – om even pas op de plaats te maken – om je voor een korte periode met volle overgave in te storten - even afstand te kunnen nemen van alles wat moet – even afstand nemen van alles wat men vindt - om even over de markt te schuifelen met nog 1075 andere Ethiopiërs, die maar één doel hebben en dat is het aan de man / vrouw brengen van hun handelswaar als groenten, fruit, granen, schoenen, kleding, ezels, kippen en kamelen en zelfs een enkele Hollandse (?) stier. Elke dag overleven is voor de Ethiopiër uiterlijk een berustende overgave aan de omstandigheden waarin zij leven / wonen en werken. Om tevreden te zijn met bijna niets – althans dat beweren wij als westerlingen – zijn veel mensen in hun houding een voorbeeld voor ons die alles hebben.
Afgelopen maandag zijn we begonnen met 2 dagloners – Abra-Halley en Mesh-Finny – voor mij onbekende mannen uit Shire. Elke dag 5 km lopen en dan melden bij de poort van Grace Village om binnen te komen. Woensdag komen er nog 2 dagloners bij omdat het graafwerk nogal uitgebreid is omdat er ergens een lek zit waarbij 4000 liter water verloren gaat. Waarschijnlijk ook voor de lezer onbekend : Berhè en Gèbre Hewoet maken de werkploeg compleet. Het is de eerste dag al raak als er een pikhouweel door de watertransportleiding suist, waarbij het water als een fontein het dorpje in spuit - voor een aantal kinderen een welkome afleiding….
Mijn reactie is meestal zeer ingetogen rustig en vaak voor de buitenstaander onbegrijpelijk, omdat ik denk dat iemand dat niet met opzet doet ; met een arm om de dader Abra-Halley heen, probeer ik om hem af te schermen van de rest : uit de heftige gebaren en onderling taalgebruik onderling begrijp ik dat zij het niet eens zijn met deze wat onhandige klap van hun collega. Wat niemand weet is dat ik - voor we de werkzaamheden begonnen- een reparatiesetje opzij heb gelegd voor het geval zoiets zou kunnen gebeuren. Met z’n vijven op de knieën op de grond boven het lek denkt iedereen het beter te weten - de één nog drukker pratend en gebarend dan de ander! Na 20 minuten is het lek meester en gaan we door met graven of er niets is gebeurd. Aan het eind van de dag drinken we een colaatje met elkaar en iedereen is weer blij. Voor vandaag heeft de ploeg per man 7 uur gewerkt en dat is in geld mooi meegenomen : 7 x 11 burr , ofwel 77 burr = € 3,00 per dag. Als vrienden voor het leven verlaat de ploeg de poort om 5 uur en hebben nog 5 kilometer voor boeg om nog eens uitgebreid te kunnen evalueren over hun welverdiende loon van dik 3 euro.
Morgen weer een nieuwe dag – nieuwe problemen – maar altijd een oplossing !
GOD IS GOED !