BUITEN DE POORT
Door: wimdijkens
Blijf op de hoogte en volg Wim
26 Oktober 2011 | Ethiopië, Addis Abeba
We rijden de poort uit van Grace Village en gaan – inclusief chauffeur - met 7 man op pad richting Kalakel. Kalakel is het dorpje dat jaren geleden een negatieve indruk achterliet bij ons toenmalige bezoek; overheerst door een deken van mistroostigheid en zielige uitdrukkingen op de gezichten van ouderen en kinderen. Er heerste – zei men – een soort van leverziekte. Door de overheid als melaatsen verdreven uit hun eigen huis, zijn ze hier terechtgekomen in een soort van vluchtelingenkampje. Destijds kregen zij medische zorg van Karin en werd er wekelijks ook voedsel uitgedeeld. Het groeiproces van de kinderen werd gemeten en geregistreerd. Inmiddels is de voedselvoorziening overgenomen door de overheid en heeft Karin weinig binding meer met deze mensen als alleen financiële ondersteuning voor een stuk of 7 vrouwen en kinderen.
Wim jr. zit voorin bij de chauffeur; achterin zitten Lenneke, Gretha en Wim sr. als ook de maatschappelijk werker, de casher ( kassier) en een medewerker/ landbouwdeskundige. Doel van de missie is allereerst uitbetalen van de maandelijkse bijdrage voor de buitenschoolse sponsorkinderen. Het tweede doel is om te zoeken naar Kiros Goitom.
Onderaan de berg – waarop pontificaal een hoge GSM-mast is geplaatst – woont Kiros. Kiros is het sponsorkind van Evaline en Reinier. Als we aan komen rijden zien we een jongen met een flinke bochel op zijn rug. De maatschappelijk werker ziet meteen dat dit Kiros is, want Ahmane – zo heet onze maatschappelijk werker in dienst van Grace Village - woont ook in dit dorpje onderaan de berg. We springen uit de auto en vliegen naar de overkant van de weg – waarschijnlijk bang dat het jongetje de benen zal nemen – en beginnen gelijk een gepland interview af te nemen met Ahmane als tolk, terwijl onze cameraman Wim jr. staat te filmen. Dichterbij gekomen zien we dat ik me verkeken heb op de bochel en dat hij een stapel boeken op zijn rug meedraagt. Kiros schrikt zich een hoedje, voelt zich schijnbaar overrompeld en reageert behoorlijk teruggetrokken en verlegen met 4 blanken om zich heen, die hem allerlei moeilijke vragen beginnen te stellen. Het “ interview “ is achter de rug, onze missie volbracht voor Evaline en Reinier en we steken de weg weer over en lopen met z’n zessen naar de school van Kiros. De chauffeur blijft achter om de auto te bewaken. Na 500 meter komen we aan bij de schoolgebouwen. We lopen achter Ahmane aan en hij brengt ons – nadat hij ons een aantal klaslokalen heeft laten zien - bij de directeur van de school. De man is net als Kiros ook een beetje overrompeld en een beetje verlegen en al krassend op een stukje papier spreekt hij ons toe in Ethiopisch Engels. Op de vraag hoeveel kinderen deze school bezoeken noemt hij een getal van 1162 kinderen. Verspreid over de hele week bezoekt dit aantal deze school. We bedanken de man voor zijn inzet en – hoewel we er helemaal geen zicht op hebben - complimenteren we hem voor de wijze waarop hij zijn taak uitvoert.
Terug bij de auto, die nog steeds langs de weg geparkeerd staat, komen we opnieuw Kiros tegen. Hij is nu veel meer op zijn gemak als hij op zijn eigen hangplek omringd door vrienden communiceert en lacht. De kassier neemt plaats op een grote steen langs de kant van de weg en opent zijn kantoor. Er vormt zich een rij van een stuk of 10 mensen, waaronder ook Kiros. Zij krijgen nadat een vingerafdruk is gemaakt op een formulier een bedrag uitbetaald van 140 burr ( = € 6 ). Een paar mensen, waaronder Kiros, hoeven geen vingerafdruk te plaatsen, maar kunnen hun naam schrijven op het formulier na ontvangst van de maandelijkse bijdrage. Op het moment dat Kiros zijn geld in handen krijgt staat er opeens een vrouw naast hem met uitgestoken hand. Het blijkt zijn moeder te zijn, want Kiros geeft het geld zonder discussie en zonder het na te tellen aan zijn moeder. Er verschijnen steeds meer schoolkinderen om te kijken naar dit ritueel en Wim jr. deelt ballonnen uit om de aandacht af te leiden en blaast er zelf eerst één op om te laten zien hoe het werkt.
We rijden verder en na een kwartier gaan we van de asfaltweg af om het binnenland in te rijden naar Kalakel. We zijn nog maar net van het asfalt af of de chauffeur stopt abrupt en laat een man instappen die waarschijnlijk ook naar Kalakel moet. Hij gaat naast me zitten en geeft iedereen een hand. Zwijgend rijden we zo nog een kilometer of 7 en stoppen voor het scholencomplex. De man stapt uit.
Wij rijden nog een paar honderd meter verder en ook daar staan 7 vrouwen en kinderen, die op dezelfde manier worden uitbetaald. Hoe het uitbetalen in zijn werk gaat weten we onderhand wel, dus we lopen met ons vieren het dorpje Kalakel in en vanuit verschillende huisjes komen kinderen ons vergezellen. Het blijken vrolijke en lachende kinderen te zijn, die totaal anders zijn dan we hadden verwacht. Geen mistroostigheid, geen zieke kinderen met opgezette dikke buiken, maar het tegendeel. We kijken bij een huisje met een opening in de zijkant; het blijkt de plaatselijke supermarkt te zijn. Een vrolijk lachende eigenaar staat in zijn winkeltje van ongeveer 1,5 bij 1,5 meter en wijst naar de artikelen. Naast de pot met kauwgomballen staat een rattenklem: hij staat op scherp. Omdat de man zo vrolijk is, koop ik een stuk zeep van hem voor 7 burr ( = 30 cent ). Met een paar burr extra achterlatend wordt de man nog vrolijker en bedankt ons voor het bezoek. De winst is binnen : zijn dag kan niet meer stuk.
Ook nu belanden we na een bezoek aan de school hier in Kalakel in het kamertje van de directeur. Voordat we gaan zitten geven we hem een hand en opeens herken ik hem : het is de man die een lift gekregen heeft en door de chauffeur bij de school is afgezet. Bij navraag blijkt dat hij er – als wij niet met de auto gepasseerd waren - 14 kilometer lopen voor over had om even thuis te gaan eten. Het verhaal van de dagloner die eveneens thuis in Shire ging eten en daar 14 kilometer voor over had schiet me als een flits door het hoofd. De overeenkomst is de loopafstand en het enige verschil ligt in het feit dat de dagloner zijn ontslag krijgt en de directeur mag blijven omdat hij nou eenmaal directeur is.
Het is weer een enerverende morgen geweest. Twee scholen bezocht waarvan de eerste 1162 kinderen heeft en de tweede school 1200.
Vanmiddag maar weer lekker aan het werk in Grace Village, nou.. ….lekker? ’t Is wel een graadje of dertig !
Wim jr. zit voorin bij de chauffeur; achterin zitten Lenneke, Gretha en Wim sr. als ook de maatschappelijk werker, de casher ( kassier) en een medewerker/ landbouwdeskundige. Doel van de missie is allereerst uitbetalen van de maandelijkse bijdrage voor de buitenschoolse sponsorkinderen. Het tweede doel is om te zoeken naar Kiros Goitom.
Onderaan de berg – waarop pontificaal een hoge GSM-mast is geplaatst – woont Kiros. Kiros is het sponsorkind van Evaline en Reinier. Als we aan komen rijden zien we een jongen met een flinke bochel op zijn rug. De maatschappelijk werker ziet meteen dat dit Kiros is, want Ahmane – zo heet onze maatschappelijk werker in dienst van Grace Village - woont ook in dit dorpje onderaan de berg. We springen uit de auto en vliegen naar de overkant van de weg – waarschijnlijk bang dat het jongetje de benen zal nemen – en beginnen gelijk een gepland interview af te nemen met Ahmane als tolk, terwijl onze cameraman Wim jr. staat te filmen. Dichterbij gekomen zien we dat ik me verkeken heb op de bochel en dat hij een stapel boeken op zijn rug meedraagt. Kiros schrikt zich een hoedje, voelt zich schijnbaar overrompeld en reageert behoorlijk teruggetrokken en verlegen met 4 blanken om zich heen, die hem allerlei moeilijke vragen beginnen te stellen. Het “ interview “ is achter de rug, onze missie volbracht voor Evaline en Reinier en we steken de weg weer over en lopen met z’n zessen naar de school van Kiros. De chauffeur blijft achter om de auto te bewaken. Na 500 meter komen we aan bij de schoolgebouwen. We lopen achter Ahmane aan en hij brengt ons – nadat hij ons een aantal klaslokalen heeft laten zien - bij de directeur van de school. De man is net als Kiros ook een beetje overrompeld en een beetje verlegen en al krassend op een stukje papier spreekt hij ons toe in Ethiopisch Engels. Op de vraag hoeveel kinderen deze school bezoeken noemt hij een getal van 1162 kinderen. Verspreid over de hele week bezoekt dit aantal deze school. We bedanken de man voor zijn inzet en – hoewel we er helemaal geen zicht op hebben - complimenteren we hem voor de wijze waarop hij zijn taak uitvoert.
Terug bij de auto, die nog steeds langs de weg geparkeerd staat, komen we opnieuw Kiros tegen. Hij is nu veel meer op zijn gemak als hij op zijn eigen hangplek omringd door vrienden communiceert en lacht. De kassier neemt plaats op een grote steen langs de kant van de weg en opent zijn kantoor. Er vormt zich een rij van een stuk of 10 mensen, waaronder ook Kiros. Zij krijgen nadat een vingerafdruk is gemaakt op een formulier een bedrag uitbetaald van 140 burr ( = € 6 ). Een paar mensen, waaronder Kiros, hoeven geen vingerafdruk te plaatsen, maar kunnen hun naam schrijven op het formulier na ontvangst van de maandelijkse bijdrage. Op het moment dat Kiros zijn geld in handen krijgt staat er opeens een vrouw naast hem met uitgestoken hand. Het blijkt zijn moeder te zijn, want Kiros geeft het geld zonder discussie en zonder het na te tellen aan zijn moeder. Er verschijnen steeds meer schoolkinderen om te kijken naar dit ritueel en Wim jr. deelt ballonnen uit om de aandacht af te leiden en blaast er zelf eerst één op om te laten zien hoe het werkt.
We rijden verder en na een kwartier gaan we van de asfaltweg af om het binnenland in te rijden naar Kalakel. We zijn nog maar net van het asfalt af of de chauffeur stopt abrupt en laat een man instappen die waarschijnlijk ook naar Kalakel moet. Hij gaat naast me zitten en geeft iedereen een hand. Zwijgend rijden we zo nog een kilometer of 7 en stoppen voor het scholencomplex. De man stapt uit.
Wij rijden nog een paar honderd meter verder en ook daar staan 7 vrouwen en kinderen, die op dezelfde manier worden uitbetaald. Hoe het uitbetalen in zijn werk gaat weten we onderhand wel, dus we lopen met ons vieren het dorpje Kalakel in en vanuit verschillende huisjes komen kinderen ons vergezellen. Het blijken vrolijke en lachende kinderen te zijn, die totaal anders zijn dan we hadden verwacht. Geen mistroostigheid, geen zieke kinderen met opgezette dikke buiken, maar het tegendeel. We kijken bij een huisje met een opening in de zijkant; het blijkt de plaatselijke supermarkt te zijn. Een vrolijk lachende eigenaar staat in zijn winkeltje van ongeveer 1,5 bij 1,5 meter en wijst naar de artikelen. Naast de pot met kauwgomballen staat een rattenklem: hij staat op scherp. Omdat de man zo vrolijk is, koop ik een stuk zeep van hem voor 7 burr ( = 30 cent ). Met een paar burr extra achterlatend wordt de man nog vrolijker en bedankt ons voor het bezoek. De winst is binnen : zijn dag kan niet meer stuk.
Ook nu belanden we na een bezoek aan de school hier in Kalakel in het kamertje van de directeur. Voordat we gaan zitten geven we hem een hand en opeens herken ik hem : het is de man die een lift gekregen heeft en door de chauffeur bij de school is afgezet. Bij navraag blijkt dat hij er – als wij niet met de auto gepasseerd waren - 14 kilometer lopen voor over had om even thuis te gaan eten. Het verhaal van de dagloner die eveneens thuis in Shire ging eten en daar 14 kilometer voor over had schiet me als een flits door het hoofd. De overeenkomst is de loopafstand en het enige verschil ligt in het feit dat de dagloner zijn ontslag krijgt en de directeur mag blijven omdat hij nou eenmaal directeur is.
Het is weer een enerverende morgen geweest. Twee scholen bezocht waarvan de eerste 1162 kinderen heeft en de tweede school 1200.
Vanmiddag maar weer lekker aan het werk in Grace Village, nou.. ….lekker? ’t Is wel een graadje of dertig !
-
26 Oktober 2011 - 13:02
Hey :
bijna jarig jawel
hier kunen jullie een reactie aan wim kwijt zou leuk zijn het is een beetje vroeg maar goed alvast gefeliciteerd met je verjaardag -
26 Oktober 2011 - 14:53
Trijnie:
Bijzonder, daar doen Eveline en Reinier het voor. Wim en Lenneke en de anderen ook. Er gaat dikwijls een lied bij groot nieuws radio over helden. Voortaan denken we dan aan jullie, maar het meest aan de mensen die daar altijd zijn.
Voor Wie zij het doen Die ziet het, dat is toch ook heel bijzonder!
"Dat heb je aan MIJ gedaan", zegt HIJ. -
26 Oktober 2011 - 17:16
Fam. Oosterkamp:
geweldig
wat een indrukken krijgen jullie,veel sterkte.
gr. aan wim.jr -
27 Oktober 2011 - 12:47
Barend:
Zo wat een verhalen allemaal weer!
Geeft echt een beeld hoe het er daar aan toe gaat.
Succes!
Ps. krijgen we het interview filmpje ook te zien?
Groeten,
Barend -
27 Oktober 2011 - 15:37
Erik:
Hallo allemaal wat leuk dat jullie dit ook mochten meemaken verder ook mooi dat jullie ook met de werkzaamheden doorgaan op Grace Village. verder Gods zegen toe gewenst voor de komende tijd die jullie rest.
De groetjes aan iedereen en ook de kinderen [moederjes] van het dorp.
Erik -
28 Oktober 2011 - 18:21
Theo Dikkes:
Wim van harte gefeliciteerd.
Groeten aan het hele team en natuurlijk Karin en Ruth.
-
28 Oktober 2011 - 18:27
Hein En Wieneke:
Wim alvast van harte geféliciteerd met je verjaardag! Dat wordt vast een leuke dag met zoveel mensen om je heen. Bedankt voor al je moeite om ons zo uitgebreid steeds te schrijven.
Fijn ook iets van Kalekel te horen, waar we toch veel voor gebeden hebben.Heel veel zegen van de Heer toegebeden voor je nieuwe levensjaar en voor jullie allen de komende week.Gr. Hein en Wieneke -
29 Oktober 2011 - 09:39
Lenneke Jr:
bijzonder om te horen dat er zelfs progressie zit in het dorp waar jullie vorig jaar waren,wauw!liefs voor jullie allen van Ruud,Ylana en Lenneke -
29 Oktober 2011 - 15:44
Erik:
Wim gefeliciteeerd met ie verjaardag en nog een pretig verblijf verder. Groetjes aan iedereen op Grace Village
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
