AFDALING VALLEI

Na het zondag middagdiner is het tijd voor ontspanning en wel een echte overlevingstocht. Een afdaling in de vallei onder leiding van onze guard Gidey bracht ons onder aan een nog steeds stromende watervalletje - ongeveer 40 meter dieper dan het hoogste punt aan de bovenste rand van de vallei. We staan op het punt af te gaan dalen, als ik naar de guard roep, dat we – herinner ik me van vorig jaar - beter de makkelijk weg kunnen nemen en al gebarend in de richting van die makkelijke weg glijd ik uit en kom plat op m’n rug op de rots te liggen. Enige bezorgdheid van mijn echtgenote is in zo’n geval niet van toepassing ; zij barst in lachen uit, terwijl ik probeer weer overeind te komen. De guard snapt al die moeilijke gebaren ook niet en is al met de afdaling begonnen. Ik laat me ook niet kennen, zwijg stil en volg. Het is een hachelijke onderneming als blijkt dat het gevaarlijk glad kan zijn op de rotsen maar ook op de helling met losliggende stenen. We zijn met 5 man ( onze guard Gidey voorop, Berhane, Wim sr, Lenneke en Wim jr. sluit de rij. We spreken af om onderling voldoende afstand te houden om de ander niet mee te nemen in een mogelijke val- of glijpartij. Bukkend onder een doornenstruik blijf ik vastzitten. Achter me hoor ik hetzelfde lachje als van een kwartier geleden. Berhane moet even terugkomen om mij los te maken en de stekels uit m’n rug te halen. Aangekomen op het laagste punt bij de waterval zien we een grote opening onder de rotsen. Het blijkt dat dit een schuilplaats is geweest als onderduikadres c.q verblijfplaats voor soldaten tijdens de oorlog met Eritrea. Berhane vindt een aantal scherpe stekels van een stekelvarken. Via de makkelijke weg lopen we weer naar boven. Af en toe even stoppen onder het mom even van het uitzicht genieten, maar de werkelijke reden is om weer op adem te komen. Bovenaan gekomen ploffen we uitgeput neer en snakken naar adem. Tegelijkertijd komen ook een aantal koeien terug van hun dagelijkse uitje vanuit het dal in de vallei. De koeien passeren ons op hun dooie gemakje en kijken ons zonder ook maar een spoor van vermoeidheid aan met een blik van minachting.